Kenia

Vrijdag 26 september

Hier een berichtje van ons uit Kenia!
Het voelt allemaal nog een beetje onwerkelijk, maar momenteel zijn Job en ik in Kenia.

Vorige week vrijdag (19-9) zijn we getrouwd.

We mogen terugblikken op een heel bijzondere dag.

Afgelopen dinsdag (23-9) vertrokken wij – met welgeteld negen koffers – richting Amsterdam. Daar werden we uitgezwaaid door familie.
Omdat we een maand samen in Kenia hopen te verblijven, zullen we jullie via deze berichtjes toch een beetje op de hoogte houden.

Helaas kunnen we niet elke dag iets sturen, omdat het veel tijd in beslag neemt.

Maar we kregen al zoveel vragen over onze reisverhalen, dat we gaan proberen twee à drie keer per week iets van ons te laten horen – in de vorm van een verslag, foto’s en filmpjes.

Ons avontuur begon al met het inpakken van de koffers. Zoals we al zeiden: negen stuks! Het was een hele uitdaging, omdat we een heel korte overstap hadden, en omdat we meestal wel onze koffers moeten openen bij de controle.

Maar eerlijk is eerlijk: het viel allemaal reuze mee. De koffers waren niet te zwaar, we hadden een rustige vlucht en er hoefde niet één koffer open.
We hebben wel enorm ons best moeten doen om de overstap te halen, maar alles is heel voorspoedig gegaan.

We zijn dinsdag rond 13:00 uur vertrokken vanuit Ouddorp, en woensdag mochten we – in goede gezondheid – rond 12:00 uur aankomen bij ons verblijf.

We hebben hier één uur tijdsverschil met thuis.

Bij aankomst in Mombassa werden we opgehaald door onze taxichauffeur.

We hebben toen snel een douche genomen, de koffers uitgepakt en zijn boodschappen gaan doen. Voor de komende dagen hebben we een motor gehuurd, zodat we ons makkelijk kunnen verplaatsen.

Daarna zijn we heel vroeg naar bed gegaan, want we waren echt versleten.

Donderdag 25 september

De volgende morgen, donderdag 25-9, ging al vroeg de wekker!

We zouden die dag naar de school gaan, de kinderen ontmoeten en het keukenpersoneel van Ruth’s Shelter.

De avond ervoor hebben we de tassen gevuld met wat we mee wilden nemen, namelijk: nieuwe schorten voor het keukenpersoneel en shirts met hun eigen naam erop.

Aangekomen op de school waren alle kinderen in de klas, dus we troffen een kaal schoolplein aan.

In de keuken werden we hartelijk ontvangen.

Al snel keken ze ons wanhopig aan, want er was geen heet water voor de koffie.

Het gasstelletje was namelijk kapot, dus helaas: geen koffie.

Maar Piek zonder koffie is geen goed idee, dus besloten we meteen terug te gaan naar de shop voor een nieuw gasstel.

Al snel stond het hete water op en deelden wij hun nieuwe schorten en shirtjes uit.

We hadden vanuit Nederland ook een bedankfoto van onze bruiloft meegenomen.
Ook hadden we een lekkernij voor het personeel, waar enorm van gesmuld werd.

En wat een wonder… Alfred (met slokdarmkanker) kon gewoon mee-eten en drinken. Heel bijzonder!
Dat het – naar alle omstandigheden – goed mag gaan met hem.

We deden een rondje langs de klassen, want voor iedere leraar hadden we een lekkernij met een foto van onze bruiloft.
Deze werden hartelijk in ontvangst genomen en we werden enthousiast begroet door de kinderen.

De kleintjes snapten er maar weinig van, maar de grotere kinderen begrepen heel goed dat we nu getrouwd zijn. Echt leuk!

Twee weken geleden is er een grote brand geweest, vlak bij de school.

Er staat namelijk een groot gebouw tussen de school in, waar mensen wonen.

Het hele dak is afgebrand – gelukkig zonder gewonden – maar de schade is groot…

Al een poosje hebben wij erover gedacht om dit gebouw te kopen en te gaan gebruiken als dining hall.
Maar vanwege de te hoge prijs was dat niet mogelijk.

Nu kwam de eigenaar opnieuw met een aanbod om het te verkopen!

Ze vertelde dat het misschien wel “zo moest zijn”, nu het afgebrand is…

We namen een kijkje bij het pand, want het ligt dus precies tussen Grade 7, 8 en 9 en de school in.

Het zou voor ons echt grandioos zijn als we dit erbij kunnen betrekken en er een dining hall van kunnen maken.

Genoeg om over na te denken. 🥰

Terwijl we de kamers bekeken, zagen we overal verbrande spullen liggen.

Het waren hele kleine kamertjes, waar echt mensen leefden. Niet voor te stellen.
Tussen het afval lagen verschillende bladzijdes uit een Bijbel…
Heel treffend: Psalm 23 lag er zomaar tussen…

Al snel hoorden we kreten en joelende kinderen, want er werd lunch geserveerd.

Alle kinderen kwamen klas voor klas aangerend en kregen een bordje rijst.

Wij liepen even naar een shopje dicht bij de school om water te halen.

Water uit de kraan drinken is voor ons echt gevaarlijk, dus kopen we altijd flessenwater.

In de wijk was het aardig rustig. Veel moeders waren juist erg ijverig bezig:
de één bakte een visje, de ander aardappels. Een en al bedrijvigheid – echt leuk om iedereen zo bezig te zien!

Aangekomen bij het shopje zag het er nogal verlaten uit, maar het luikje stond open.

We keken naar binnen en toen stond er een vrouw op met een Bijbel in haar hand.

Ze zat in haar Bijbel te lezen, midden op de dag…

Na de lunch lagen er stapels bordjes te wachten om afgewassen te worden.

Daar hebben wij bij geholpen.

De keuken werd geschrobd en alles werd netjes opgeruimd en schoongemaakt.

Het was echt gezellig om zo samen met het keukenpersoneel bezig te zijn.

Het fruit voor morgen werd bezorgd!

Wij reden nog even langs Noël, een sponsormeisje dat inmiddels op de high school zit en heel erg ziek is geweest.

Gelukkig mag het – naar omstandigheden – weer goed gaan.
Ze had nog wat medicijnen nodig; die hebben we voor haar gekocht.

We namen afscheid van de kinderen, leraren en het keukenpersoneel, en beloofden dat we morgen – bij gezondheid – weer terug zouden komen.

Verder vragen ze allemaal naar Mama Bianca… 🥰 en de rest van de familie.
Ook Tjeerd heeft harten veroverd, want waar we ook komen is standaard de vraag: “Waar is die andere?” 😂

Vrijdag 27 september

Vandaag, vrijdag 27-9, zijn we alweer vroeg richting de school vertrokken.
De kinderen kregen net allemaal een beker porridge, en in de keuken waren ze alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de lunch.

Salma maakte de bananen schoon, zodat de kinderen ze makkelijk kunnen openmaken.Alfred was bezig met het uittellen van de bordjes, en in de keuken stond de rijst al te pruttelen.

Vandaag kregen de kinderen allemaal een bordje rijst, met een aardappel en wat stukjes tomaat – met daarbij een banaan!

Vanuit Nederland hadden we voor de leraren lege voetballen, volleyballen, pompjes en een volleybalnet meegenomen.
Hier waren ze ontzettend blij mee!

We deden een rondje langs de klassen. Wat ons opviel, is dat het onderwijs echt steeds meer vooruitgaat.
De kinderen zitten allemaal netjes in de schoolbankjes, en de leraren doen enorm hun best om de kinderen iets te leren.
De kinderen zijn ook echt dol op hun leraar of lerares – dat kun je goed merken.
Heel fijn om dat zo te zien.

Bij de kleinste drie klassen bleven we even hangen.
Eén lokaal was helemaal leeg… Wat bleek: er was een juffrouw niet aanwezig vanwege een begrafenis.
De kinderen kregen geen vrij, er was ook geen invaller.
De juf van de andere klas kreeg – naast haar eigen groep van 30 leerlingen – er nog eens 30 bij van het andere lokaal.

Maar daar draaide ze haar hand niet voor om, hoor. Alle kinderen zaten keurig op hun stoeltje.

Wat zo grappig is: in Kenia hebben ze soms een heel andere logica.

Soms moet je daar gewoon om lachen als je het opmerkt.

Zo zagen we een groepje kinderen buiten lopen, en er liepen ook veel meisjes in en uit de klas.
Toen riep de juf ineens dat iedereen moest gaan zitten, want het werd een beetje een chaos.

Uiteindelijk zaten alle kinderen netjes achter hun tafeltje, rechtop met hun beentjes onder de tafel…

Toen zei ze:
“Nu mogen alle jongens naar het toilet.”

En ja hoor: het werd weer een grote chaos van stoeltjes en rennende jongens die ineens allemaal moesten plassen.

Terwijl wij dachten: “Oh, al dat werk voor niets!” – hahaha.

Het was bijna tijd voor de lunch, dus hielpen we in de keuken met het opscheppen van het eten.
Alle bordjes werden gevuld – welgeteld 350 stuks.
Maar met elkaar, als een team! Wat was dat gezellig!!

Saidi dook de pan in, Alfred gaf de bordjes aan.
Ruth assisteerde Saidi met het opscheppen.
Job en ik gaven de bordjes door, Linda en Emmah maakten netjes stapels om ze uit te delen.
De bananen gingen apart in een emmer ernaast.

De bel rinkelde – en daar kwamen ineens honderd mini’s aangerend.
De drie kleinste klassen waren als eerste aan de beurt.
Eerst handen wassen, dan in een lijn wachten op je bordje.
Daarna terug naar hun stoeltje, en dan wachten tot iedereen een bordje heeft.

De juf begint met bidden, en de kinderen spreken daarna gezamenlijk hun gebedje uit.
Ze vragen een zegen over hun eten – en daarna is het muisstil…
Je hoort alleen nog maar het gesmak van de kinderen.

Vliegensvlug gaan de graaiende handjes over het bord.
De meesten bewaren hun banaan naast hun bordje, of houden hem zorgvuldig vast.
Er blijft niet één korreltje of restje op het bord liggen.

Dat blijft ons verbazen.
En het maakt ons klein: dat zij met zoiets simpels zó blij kunnen zijn.
Wat een les voor ons.
Dat wij na onze maaltijden standaard restjes overhouden en die gewoon in de container gooien – als afval…

Daarna gaan alle borden op één stapel, en worden ze bij de keuken teruggebracht.
Het keukenteam heeft inmiddels alle kinderen voorzien van een bordje, en al snel stapelt de afwas zich weer op.

Soms huppelend, met stralende oogjes en gevulde maagjes, komen ze hun bordje terugbrengen.
Met zorg worden deze één voor één afgewassen door het keukenteam.
De keuken wordt schoongemaakt, de pannen worden geschrobd – alles weer netjes.

Fahima, het meisje met het geamputeerde beentje, hebben we ook weer gezien.
Het mag heel goed met haar gaan – zo fijn om te zien.
Ze is heel behendig met haar kruk en straalt tussen de andere kinderen.

De afgelopen keren hadden we vanuit Nederland Duplo meegenomen.
Ook dat mochten we terugzien in de klassen.

De juf vertelde dat de kinderen het zó leuk vinden om ermee te spelen!

Op woensdag- en vrijdagmiddag is het altijd speelmiddag.
Dan mogen de kinderen op het speelveld spelen.

We namen nog een kijkje, en besloten daarna terug te gaan naar ons verblijf.

Vanmiddag hadden we nog een gesprek met Joshua, de directeur van de school.

We willen namelijk heel graag de voorkant van de keuken en de binnenkant van de keuken laten renoveren, omdat de situatie momenteel best slecht is om in te werken.

Ook hebben we wat ideeën uitgewisseld over de mogelijke dining hall.
Het zou echt heel fijn zijn als dit gerealiseerd kan worden!
Zo kunnen de kinderen gezamenlijk hun maaltijd nuttigen.Maar ook zouden hier gezamenlijke activiteiten kunnen plaatsvinden.

Het is eigenlijk bedoeld als een grote overkapping, wat echt heel fijn zou zijn voor de kinderen – zowel met zon als regen.

We hopen de aankomende dagen meer informatie te krijgen over de totale kosten van dit plan.
Waarschijnlijk willen we ook een actie opzetten, zodat we deze plannen in de komende dagen verder kunnen uitwerken.

A.s. maandag hopen we – bij gezondheid – de klassen in te gaan.
We willen dan:

– alle kinderen op de foto zetten,

– knutselwerkjes uitdelen,

–  ook de overige spullen die we vanuit Nederland hebben meegenomen verdelen.

Hoe houden we jullie op de hoogte?

We hopen jullie via de WhatsApp-status, de website én deze groepsapp op de hoogte te houden – door middel van foto’s, filmpjes en natuurlijk onze verhalen.

Mocht je het leuk vinden om een persoonlijke foto te ontvangen van jullie sponsorkindje via WhatsApp, schroom dan niet om het te vragen!

Ook kun je een rondje fruit doneren voor de kinderen – dat is altijd welkom.

Op dit moment krijgen ze drie keer per week fruit.
Hoe fijn zou het zijn als we ze iedere dag een extraatje kunnen geven?

Een hele lieve, warme groet,
Job & Piek

P.S.

De rest van de familie Groeneveld zou in eerste instantie ook naar Kenia komen.
Maar vanwege de bizar hoge ticketprijzen is dit helaas niet doorgegaan.

Echt ontzettend jammer, want niet alleen de kinderen en het keukenteam missen hen…
Maar wij ook!

Heel veel liefs