Hier weer even een berichtje van ons!
Wat is het allemaal anders gegaan dan we van tevoren verwacht hadden…
Het thuisfront heeft enorm hun best gedaan om voor ons allemaal tickets te boeken.
Dit was helaas niet makkelijk! Maar hoe het er nu voor staat, vliegen wij zaterdagmorgen vroeg naar huis… We hopen dan, zo de Heere wil en wij zullen leven, zaterdagavond rond 22:00 aan te komen in Amsterdam.

Wat hadden we van tevoren naar deze reis uitgekeken. Om dit weer samen met mama, met mijn vriend Job en met de rest te mogen beleven… Maar we voelen allemaal hetzelfde en daarom zijn we opgelucht dat we, bij leven en welzijn, dit weekend weer thuis zullen zijn.

Ondanks het enorm moeilijk is om hier nog te kunnen ‘genieten’, zijn we vanmorgen vroeg na het ontbijt naar school gereden.
Gisteren hadden we voor alle kids bananen besteld en deze zouden we vandaag ophalen.
Ook dit is zo anders gegaan dan we verwacht hadden… Want Nelleke Zoet, die deze reis met ons mee ging had met een actie heel veel geld opgehaald, zodat we elke dag fruit uit konden delen.
Gelukkig hebben we de kids vandaag een banaan kunnen geven en hopen we ze morgen watermeloen te geven. ???? ????

De kids hebben vandaag en morgen een nationale vrije dag. Vandaag waren er dus extra veel kinderen uit de wijk en kregen ze een beker Porridge. Ze mochten met elkaar spelen op het grote veld en kregen een lunch. Tijdens het spelen op het veld, haalden wij de meegenomen skippyballen uit onze koffer en lieten de kids ermee spelen.
Zoals jullie zagen, hadden we koffers vol met speelmateriaal. Ballen, pompjes, ballonnen, skippyballen, springtouwen. Dit alles hopen we de volgende keer DV uit te delen. ????

Wat waren de kids enthousiast! Ze gilden het uit van plezier. Echt een geweldig gezicht! Nelleke stelde teams op en zo hadden ze met de 4 skippyballen enorm veel plezier! En ja, mama, Nelleke, Piek en Albert moesten er ook aan geloven. Wat een lol hadden de kinderen!!!

Bericht gaat onder de foto’s verder.

We besloten deze dag om ook nog op bezoek te gaan bij onze lieve vriend Alfred. Hij is altijd onze kok geweest in de keuken, maar sinds afgelopen oktober is er bij hem slokdarmkanker geconstateerd.
Wat een moeilijke weg moet deze man gaan. Gelukkig kan hij mede door financiële hulp naar het ziekenhuis en behandelingen ondergaan. Maar de ziekte is zo erg aanwezig, dat hij nooit meer beter zal worden. Ondanks dit alles, waren hij en zijn vrouw heel blij met ons bezoek.

Na het bezoek aan Alfred, gingen we weer terug naar de school. Hier waren de kinderen inmiddels aan de lunch begonnen. Wat was het ook fijn om weer ‘oude bekenden’ te zien!
Er kwam ook weer veel terug. Hoe wij ooit in 2018 voor het eerst in Kenia waren… Hoe het allemaal begonnen was… We hebben bijvoorbeeld Ascha weer ontmoet! Een meisje van nu 18 jaar. Toen was ze 13 jaar…
Iedere dag kwam ze naar de school om te kijken. Ze ging toen zelf niet naar school, maar vond het altijd leuk om te helpen. Iedere keer als ik in Kenia was, was Ascha er ook. Ze genoot enorm… Ondanks we zagen dat ze echt heel arm was. Haar broertjes en zusjes zitten wel op school, maar Ascha koos helaas voor het verkeerde pad en ging met verkeerde vrienden om… We hebben haar lang niet gezien, want Ascha kwam het laatste jaar niet meer op school.
Tot dat ze vandaag ineens op school was! Haar zusje had verteld dat wij er waren.
Maar ze was niet alleen! Een klein bundeltje had ze bij zich en daar lag een klein jongetje in.
Omar heet hij. Nog geen week oud.
Wat was het een schatje. Maar Ascha was heel bezorgd, want sinds vanmorgen bloedde de navelstreng. Ze was radeloos. Gelukkig hebben wij hele goede contacten met een hele lieve dokter hier in Kenia en zo besloten we, op advies van mama, naar dokter Patroba te gaan.

Hij onderzocht de baby en constateerde dat de navelstreng ontstoken was. Hij vertelde dat dit mede door de slechte hygiëne kwam, het warme weer, maar ook dat Ascha nog erg jong is en niet goed weet wat ze moet doen. Hij heeft in alle liefde en geduld aan Ascha verteld wat ze moet doen en hoe ze het beste kan handelen.
Al snel bleek dat ze helemaal geen geld had voor luiers. Na overleg met de dokter besloten we luiers voor haar aan te schaffen. We kochten, na afloop, samen met Ascha luiers, fruit en andere spullen die ze niet had, maar zeer dringend nodig waren.
Toen we op het punt van vertrek stonden bij de dokter, vroeg hij of hij met ons mocht bidden. Dat vonden we zo bijzonder… In een dokterspraktijk, daar in Kenia, bidden tot Hem.
Hij bad of de Heere de medicijnen wilde zegenen en of Hij voor Ascha en de baby wilde zorgen.

Zo reden we terug naar het ‘onderkomen’ van Ascha. Ze vertelde ons dat ze bij haar oma woont. Ze wees ons de weg en toen we daar aankwamen, werden we eigenlijk nog stiller dan dat we al waren. Over een zandpaadje, tussen heel veel stenen en groeiend onkruid stond er een huisje. Eigenlijk is het woord huisje te veel gezegd, want het was in onze ogen een schuurtje. Voor de ingang hing een gordijntje en daarachter troffen we een oma aan, met nog veel meer kinderen. We begrepen dat deze oma voor haar kleinkinderen zorgt en het heel gewoon is dat de nichtjes en neefjes daar ook gewoon wonen.
Met grote ogen keken ze ons aan en Ascha vertelde aan haar oma waar ze geweest was. We hadden de gekochte boodschappen op de grond gezet en vroegen of we een foto mochten maken van Ascha en haar oma. Met de kleine Omar erbij. Dat mocht. ????

Met dat beeld in onze gedachten, reden we de wijk weer uit. Ook denkend aan hoe het daar vanavond zou zijn…. Bedden zagen we er niet, we zagen 1 stoel waar de oma op zat. ????

Morgen, vrijdag 17 maart 2023 DV, is onze laatste dag in Kenia.
We hopen dan nog op bezoek te gaan bij Ruth, een van onze stafleden. Zij heeft de afgelopen maand een baby gekregen.
Verder moeten we nog voor controle terug naar het ziekenhuis met Ascha en de kleine Omar.

We willen jullie heel erg bedanken voor het medeleven.
Zowel in Nederland, als in Kenia zijn de mensen ontzettend begripvol, liefdevol en leven ze ontzettend met ons mee. Dat waarderen we enorm.

Het is ontzettend jammer dat we niet veel hebben kunnen doen, van wat we wilden doen.
Omdat de kinderen twee dagen vrij waren, zijn ze helaas niet op de foto gegaan en hebben ze ook geen werkjes kunnen maken.
Het is allemaal anders gegaan dan gepland en zo zien we ook weer dat we het zelf niet in de hand hebben. We bidden of de Heere ons weer veilig terug wil brengen.
En als het zo mag zijn, we ook weer te zijner tijd terug mogen keren om ons werk af te maken in dit bijzondere Kenia.

Een hele lieve groet,
Bianca en Piek
????????