Zaterdag 14 oktober!  

Vanuit een warm Kenia. 🇰🇪 

Wat was het weer een bijzonder dag vandaag. 

Vanmorgen mochten we een Keniaanse kerkdienst meemaken, en wat was dat bijzonder. 

We werden hartelijk ontvangen, en zagen bij binnenkomst bekende gezichten. 

De kerk was dichtbij de wijk waar de school staat, dus waren we niet voor alle mensen ‘vreemden’. 

Toen we aankwamen rijden hoorde we ze al zingen. 

En werden we gegroet door de dominee, hij vertelde dat hij deze morgen voor mocht gaan in een andere wijk.

Deze morgen zou er een  ouderling voorgaan.

We kregen stoelen aangeboden, en de dienst begon. 

Het was overigens net een hutje waarin we zaten. 

Onder een dak van golfplaten. Doordat het erg klein was, zaten er ook een aantal mensen met kinderen buiten! 

Er was een mevrouw die liederen op gaf, en al snel zong iedereen mee. 

Alle liederen waren in het Swahili, en het klonk heel mooi.

Ook vandaag herkende we een psalm, namelijk psalm 134.

Dat ‘s HEEREN zegen op u daal’;
Zijn gunst uit Sion u bestraal’;
Hij schiep ‘t heelal, Zijn naam ter eer;
Looft, looft dan aller heren HEER.

Daarna kwamen de ouderlingen binnen, en begon er een ouderling met gebed en de afkondigingen.

Ook noemde hij 11 namen van mensen, die om de beurt moesten gaan staan.

Ze stelde zich om de beurt voor, en vertelde waar ze vandaan kwamen.

Waarschijnlijk waren deze mensen nieuw, of al een tijdje niet geweest.

Want er was een jongen die achterin zat, en die vertelde dat hij drie keer niet was geweest.

Hij voelde zich daar erg schuldig door, en was dankbaar dat hij vanmorgen naar de kerk mocht gaan.

Deze jongen kennen wij, want zijn zusjes zitten op de Petal school.

Heel toevallig zijn Mama & Moos de sponsor van deze twee zusjes, en zijn wij via Ruth te weten gekomen dat deze familie ontzettend arm is.

Het is een groot gezin, wat samen met hun moeder in de wijk leeft.

Omdat ze geen werk heeft, kan zij dus ook geen huur betalen.

En kregen we laatst te horen, dat deze familie bijna op straat kwam te staan. 🫢

Omdat Ruth ons hierover geïnformeerd heeft, hebben we enige hulp kunnen bieden. En nu weten we dat de moeder samen met haar kinderen toch onderdak heeft.

Soms gaan dingen bijzonder, en voelen we dat de Heere alles bestuurt.

Toen waren wij aan de beurt, en ons werd gevraagd om ons voor te stellen. 🙂

Gelukkig werden we geholpen door de directeur van de school, en hij vertelde wie we waren.

We mochten onze namen zeggen, en zo werden we in deze gemeente liefdevol en warm gegroet.

Omdat ze wisten dat we iedere dag in de wijk te vinden waren, en ook met wel doel. Werd ons veel sterkte, wijsheid maar vooral veel liefde toegewenst in het werk wat we mogen doen hier in het verre Afrika.

Daarna ging de dienst verder, en het was mooi om te zien hoe anders het weer gaat als bij ons.

Maar het wel over dezelfde Heere Jezus gaat, die overal in welk land ook dezelfde is.

Er werden verschillende Bijbelboeken aangehaald waaronder psalm 42 vers 11.

Doordat het in het Swahili ging, en Engels was het voor ons best een beetje moeilijk om het te volgen en bij te houden.

Maar omdat we een Engelse bijbel mee hadden, konden we toch de stukjes meelezen.

Voordat we het wisten was de kerkdienst afgelopen, en kwam er iemand met een mandje  langs. ( de collecte ) 

Hierin mochten we geld doen, en zongen we nog een aantal liederen.

Het viel ons op dat er ontzettend veel kleine kinderen waren, en deze zaten allemaal voorin op kleine stoeltjes.

Ze gaven echt geen kik, en er waren zelfs baby’s.

Snoeprollen hadden ze niet, en klagen over de warmte deden ze al helemaal niet.

Na de kerkdienst werden we uitgenodigd om te blijven eten. 

Voor hun is het heel gewoon om bij de kerk te blijven eten. 

Dat iedereen eten meebrengt, ze bij de kerk eten en dan weer verder gaan met de kerkdienst.

Gelukkig konden ze begrijpen dat we dat heel aardig vonden, maar we besloten verder te gaan.

We hadden namelijk afgesproken met Emmah en we wilde een bezoek brengen aan onze lieve vriend Alfred.

De zieke kok van Ruth’s Shelter.

Aangekomen bij Emmah, zagen we dat de matrassen met bedlinnen al bezorgd waren maar nog geen bed.

Ruth vertelde ons dat het bed bijna klaar was, en zo gebracht zou worden.

We besloten naar Alfred te gaan. Alfred is vanaf het begin af aan de kok van Ruth’s Shelter geweest.

Hij was altijd een krachtige, sterke, maar dunne man. Ik denk nu ongeveer 2 jaar geleden kreeg hij slikproblemen, en kon bijna niet meer eten.

Na onderzoeken, bleek dat hij slokdarmkanker had.

Voor ons als familie, is dit een bekende ziekte want zoals jullie weten is onze lieve oma en moeder van mama hier aan overleden.

Dus wij wisten bijna precies wat deze lieve man moest ‘meemaken’.

En wat heeft hij een moeilijke, zware tijd gehad.

Van niets kunnen eten, in het ziekenhuis onderzoeken ondergaan, zich zo zwak voelen en bijna geen hoop meer te hebben. 

Vorig jaar oktober bezochten we hem en waren we allemaal erg geschrokken zo mager dat hij was.

Achterover geleund in een stoel, bijna niet kunnen lopen van de pijn zo herinnerde we hem.

Maar vandaag mochten we Alfred samen met zijn lieve vrouw Lydia bij hun huisje ontmoeten, en werden we zelfs door Alfred buiten opwachten.

Hij zag er sterker uit, en hij vertelde dat het een wonder was dat de Heere voor hem wilde zorgen.

Dat hij er nog mocht zijn, en zich ondanks de ziekte zich krachtiger en sterker mocht voelen.

Hij vertelde dat er hoop was, en als de Heere het wilde hij misschien wel terug mag keren in de keuken. Hij mist de kinderen. 

Toen we aankwamen en in hun kleine huisje allemaal een plekje hadden gekregen, vroeg Lydia of ze mocht bidden met ons allemaal.

Ze dankte dat de Heere ons veilig in Kenia had gebracht, en of we een gezegende tijd hier mochten hebben.

En of de Heere ook met Alfred zijn gezondheid wilde zijn, en dankte ze de Heere dat Hij iedere dag nog voor hen wilde zorgen.

Beschamend keken we elkaar aan.

Zouden wij dit zomaar doen in Nederland? 

Aankomen bij iemand voor bijv. de koffie.. en dan eerst de Heere danken..’

We vergeten het, of durven het niet. 

Maar hier zijn ze daarin zo open en eerlijk. 

Na een mooie foto gemaakt te hebben als herinnering, kregen mama & Pieke een mooie hangemaakte armband van de dochter van Alfred en Lydia.

Helemaal zelf gemaakt, met onze namen erop.

Wat was het meisje trots! 💜

Daarna liepen we terug de wijk in naar het huisje van Emmah.

Volgens mij roken de kinderen dat we er waren, want het was gelijk druk in de wijk.

Uit ieder hoekje kwamen kinderen, en werden we herkend.

Job had vorige week zaterdag wat voetballen uitgedeeld. 

Hij kon het niet laten, en kocht bij een winkeltje wat nieuwe ballen en zo rende ze weg. Trots met hun gekregen bal, om een potje te voetballen. ⚽️ 

Mama & Pieke kochten bij een kraampje een soort gefrituurde aardappeltjes en deelde deze uit aan de kinderen. 🖤❤️💚

Doordat ze ons kennen omdat ze weten dat we iedere dag op de school te vinden zijn, werd het erg gewaardeerd dat we zo de aardappeltjes uitdeelde.

Ruth herinnerde ons, hoe het hier allemaal is begonnen in 2018. ♥️

De wijk waar we eten uitdeelde, aan al deze kinderen.

En nu 2023, stonden we er weer.

Maar dan samen met mama! 🤎Het is mooi om zulke mooie herinneringen te kunnen maken.

De liefde te voelen voor deze kinderen.

Juffrouw Naomi samen met haar kleine meisje zagen we ineens tussen de mensen voorbijlopen. Ze was heel de dag naar de kerk geweest, en was onderweg naar Emmah om op bezoek te gaan bij haar zoontje. 

Het bed was intussen gearriveerd, en de jongens hebben geholpen om het in elkaar te zetten.

Het was even een flinke klus, want het was ontzettend klein binnen.

Ruth heeft geholpen met het opschudden van het bed.

Wat was Emmah blij en dankbaar voor het bed, zo kan de kleine Jayden in zijn eigen bed slapen. Maar ook overdag als hij wilt liggen, kan hij hier tot rust komen en is hij toch dichtbij zijn moeder. Het bed staat namelijk in de kamer, wat ook gelijk ‘woonkamer ‘ is.

Het werd tijd om naar ons verblijf terug te gaan, want het werd alweer een beetje schemerig.

Wat was het weer een bijzondere dag, en hebben we weer veel gezien en meegemaakt.

Iedere keer aan het einde van de dag als we dan terug rijden naar ons verblijf, bedenk ik me .. Hoe zou het met de kinderen gaan? Die we net achterlieten in de wijk? 🤎

Gelukkig mogen we dan weten dat we ze maandag als het goed is weer in gezondheid op de school mogen zien. 

Dat ze daar eten mogen krijgen. Maar ook mogen we weten dat er Één is die voor hen wilt zorgen.

En daar mogen we ook voor bidden, of de Heere ook met deze mensen wilt zijn in het verre Kenia.

Want ook zij hebben Het Enige Nodige nodig. 

Morgen hopen wij met de kerkdienst van thuis mee te luisteren, en zondag te houden.

Daarom is er morgen geen dag verslag. 😉

Maandag DV hopen we weer naar de school te gaan, en zullen we in de avond weer proberen jullie op de hoogte stellen.

Een goede zondag morgen.

Heel veel liefs van ons allemaal.